गरज...

      सकाळी-सकाळी दोघींच्या चांगल्याच गप्पा रंगल्या होत्या. गप्पा कसल्या हेच की काय चाललय, हा आणि होय इतकच तासभर चालू होत. त्यात आज शनिवार IT सेक्टर ला वीकेंड म्हणून शनिवार-रविवार ऑफ असतो. म्हणूनच कायतर यांच्या गप्पा काय थांबत नव्हत्या. त्यातच एकटीने शॉपिंग चा विषय काढला. विषय काढला रे काढला तसाच तिच्या नवर्‍याने एका कटाक्षाने तिच्याकडे पाहत तिरस्कार प्रति स्मायल दिली (आज आणि दिवाळी निघते वाटत...! असा मनाशीच बोलला असेल तो कदाचित). दोघी कुणाच्या तरी कार्यक्रम मध्ये जाण्यासाठी ड्रेसअप वर बोलत होत्या.

त्यात एकीने हिंट दिली...अमुक अमुक ठिकाणी ड्रेस छान मिळतात. तसाच मनात शॉपिंग चा इरादा पक्का करत कसातर करत यांचा कॉल संपला.

     नवर्‍याला लाडीगोडी लावत गाडी सुसाट निघाली ती शॉपिंग मॉलकडे. तिथे गेल्यावर खरच तिच्या मैत्रिणीने सांगितल्या प्रमाणे खूप मस्त आणि आकर्षक डिझायन मध्ये सर्व प्रकारचे ड्रेस तिथे उपलब्ध होते.त्यातला एक ड्रेस पसंद पडला तो होता 2000 रुपये चा. तसा काही महाग वैगेरे याचा काही प्रश्न नव्हता तिच्यासाठी. 

      पण बोलणार नाही मग तो नवरा कसला.... तिच्या नवर्‍याने मधेच एक टोमणा मारला- असा सेम ड्रेस तर आहे तुझ्याकडे मग आणि हा कशासाठी एक असताना? तसा त्याचा प्रश्न साहजिकच बरोबर होता कारण हिच्याकडे सेम ड्रेस होता. त्यावर ती बोलली सेम काय म्हणता डिझाईन बघा डिझाईन जरा वेगळी वाटत नाही तुम्हाला (यांच सर्व बोलण ड्रेस फायनल आणि बिलिंग काऊंटर वर चालू होत).

पण का कुणास ठाऊक तिने तो ड्रेस परत ठेवून दिला आणि ते दोघेही त्या मॉल मधून बाहेर पडले. 

बाहेर येत असताना दोघांच संभाषण चाललेलं होत. 

नवरा- अग, सेम ड्रेस होता तर दुसरा घ्यायची होतीस. 

ती- नको घेईन परत कधितरी.

नवरा- मनाला लावून नको घेऊ पण एक बोलू का?

ती- हो बोला ना. 

नवरा- आपल्या घरांमधे जी कामवाली काकी येतात त्यांना आपण महिन्याला 2000 रुपये देतो. म्हणजेच त्यांची 30 दिवसांच्या मेहनतीची कमाई 2000 रुपये आहे. आणि आपण पैसे आहेत म्हणून तेवढी रक्कम एका मिनिटात खर्च करत होतो. 

ती- अनुत्तरीत.....

     असचं चालत-चालत पार्किंग जवळ दोघेही पोहोचले. तिथे एक इसम सावलीला बसला होता. अंगावर जुनाट टीशर्ट तो ही मळलेला ,कुणीतरी दिलेला बरमुडा (बसत नसताना सुद्धा कंबरेला सुतळीच्या सहाय्याने बांधलेला होता).

     जवळ मोडकळीस आलेली सायकल त्यावर अडकवलेल्या 10-12 बोचक्या, अन्न असलेल्या प्लास्टिक पिशव्या. हे दोघे गाडी काढत असताना त्याने यांचेकडे पाहून काहीतर बोलणार तेवढ्यात ते गाडी चालू करून पुढे सुद्धा निघून गेले होते.पण हे त्या दोघांना सुद्धा ते जाणवलं होत की त्याला काहीतर बोलायच होत...

     त्यांनी क्षणाचाही विलंब न करता गाडी परत फिरवली आणि परत त्या इसमा जवळ पोहोचली. आणि विचारू लागले तुम्ही काही बोलणार होता का आमच्याशी...? तर त्यावर त्याने अचंबित करणारा प्रश्न केला...तुम्ही...या गावचे आहात का? यावर त्या दोघांनीही होकारार्थी मान डोलावली. नंतर त्याने सांगितले मी पण त्याच गावचा आहे. खोलवर विचारपूस केली असता तो त्यांचा गावाशेजारचा निघाला. ईथे इमारतीच्या शहरात मिळेल तिथे झाडलोट ईत्यादी काम करतो अस त्याने सांगितले....

थोड मनाला आणि गावाकडचा आपला माणूस म्हणून त्यांनी थोडी मदत म्हणून त्यांना काही पैसे देऊ केले पण त्याने ते नाकारले. (कष्ट केलेल्या हाताला फुकटचे घेणे कदाचित पटत नसावे). पण यांच्या हट्टापायी त्याने आणि मुलाप्रमाणे समजून घ्या अस बोलल्यावर त्याने ते स्विकारले.

     ते दोघेही तिथून निघाले...गाडी चालू झाली, रस्तावर धावू लागली. 20-25 मिनीट झाले पण दोघेही गप्प होते. 

कदाचित दोघेही मनातून खुश असतील कारण त्यांच्या पैशाचा अपव्यय टाळून एक नकळत चांगल काम त्यांच्या हातून सहजच घडून गेल होत....तिच्या चेहर्‍यावरचा आनंद ओसंडून वाहत होता, ती सांगू पण शकत नव्हती आणि काहीही नाही...कारण तिच्या 2000 रुपये चा एका गरजवंताला खूप फायदा आणि त्याचा माणसातला माणूस अजून जिवंत आहे यावर चा विश्वास अबाधित राहणार होता...

आपणही असच कोणतीही वस्तु घेताना काहीही न विचार करणारी लोकं... गरजवंत लोकांची भूक नाही समजू शकत. क्रुपया जमेल तेव्हढी मदत करत चला.कारण खाली हात आये थे हम खाली हात जायेगे....

- सुदन जाधव