मोबाइल नव्हता तेव्हा ...

      महिना दिड- महिन्यापूर्वीची गोष्ट ... रोजच्या कामातून थोडी विश्रांती आणि रोड ट्रिप म्हणून फिरायला जायचा प्लान केला. आम्ही चारजण, त्यात एकाची चारचाकी असल्याने गाडीचा विचार करण्याचा काही प्रश्नच नव्ह्ता. ठरल्याप्रमाणे वीकेंड ला सर्वजण वेळेत हजर होते म्हणून निघायला वेळ नाही झाला. प्लान होता तो कोकणामध्ये जायचा.... आमच्यापैकी एक होता प्रो. फोटोग्राफर अणि बाइक राइडर(टोपण नाव) त्याने येतानाच कैमरा आणला होता. त्यामूळे जाताजाता आवडतील ते क्षण कैमरा मधे टिपत आम्ही पुढे-पुढे सरकत होतो. चारचाकी मधे तशी लेटेस्ट गाणी चालू होती. ऐकत बोलत आमची गाडी रस्त्यावर धावत होती. चार तासाच्या प्रवासानंतर आम्ही आमच्या पिकनिक स्पॉट ला पोहोचलो...

     दुपारचे 3 वाजले होते, आल्यासरशी सगळे फ्रेश झाले. वाटल होत बाहेर पडतील पण काय मेली सगळे मोबाइल ला बिलगून बसली. आता मी तर काय करनार म्हणून मी ही माझा मोबाइल घेउन बसलो.पण मज्जा काय कोणाच्याही मोबाइल नेटवर्क प्रोवाइडर ला रेंज नव्हती....त्यातच एकटा म्हणाला तुझ्या मोबाइल मधली गाणी मला सेंड कर ....म्हणजे आलोय फिरायला पण इथपन मोबाइलच? मनात विचार आला मोबाइल असेल तर माणूस जवळ असुन देखील किती लांब  असतो आणी यातच मी कधी मोबाइल च्या आधिच्या दुनियेत गेलो समजल सुद्धा नाही.

   जन्म गावाकडचा...गावात तश्या जेमतेम सोई-सुविधा होत्या. त्यावेळी जाच्या घरी टीवी अणि दूरध्वनी होता तो मध्यम वर्गिय समजला जायचा. त्यातला मी अशाच एका घरातला. त्यावेळी मोबाइल नावच ड़बड कुणाला माहित अणि भविष्यात  धुमाकूळ घालेल हे देखील माहित नव्हत त्यामूळे  कुठे काही निरोप-आमंत्रण वगेरे असेल तर प्रत्यक्ष जाव लागयच नाहितर आता सारख एक मैसेज दिला टाकुन की झाल अस नव्हत...

    त्यावेळी रेडिओ खुप प्रसिध्द होता. बातम्या,विविधभारती(आवडीनुसार गाणी लावले जायचे) असे कार्यक्रम सर्वजण न चुकता ऐकायचे. कधी मला कळाल की क्रिकेट मैच आहे 2दिवसात भारत आणी अन्य देशाची तर तेव्हापासुन माझी रेडीओ दुरुस्ती चालू व्हायची नाहितर मोबाइल असता तर रेपैर ची उस्तुकता अणि माहिती मिळलीच नसती डायरेक्ट ऑनलाइन मैच पहिली नसती का इंटरनेट वर ...पण काहीही म्हणा रेडीओ ची कॉमेंन्ट्री ऐकण्यात काही मजा औरच होती जस की "ये लगा बिसएनएल चौका"....

    काही आपले आप्त लोक जे देशसेवा बजावत आहेत (इंडियन आर्मी ) त्यांची पत्र,तार घरी यायची कधीकधी वाचयला मी जायचो,वाचयचो मी पण डोळे ऐकणारयान्चे ओले व्हायचे. काय शब्दात अणि लिहन्यात प्रेम ओतल असेल लिहणार्यने आपल्या मनसा बद्दल याच प्रत्यक्ष उदाहरन होत ते ....त्यामुळेच ते गाण देखील एकदम परफ़ेक्ट होत बौर्डर पिक्चर मधील...संदेसे आते है हमे तडपाते है ....नाहितर आता मोबाइल मैसेज मधे असले प्रेम क्वचीतच पहावयास मिळेल.

   कधी कधी खेळता खेळता आठवायच अरे उद्या शाळेत गृहपाठ दाखवायचा आहे, पण लिहलाय कुठे ???

मग पळत सुटायच ते थेट हुशार, रोज अभ्यास पुर्ण करनारया मित्राकडे....घरी गेल्यावर समजायच मित्र घरी नाही दुकांन राशन आणायला गेलाय, येउपर्यंत थांबायच तोपर्यंत त्याच्या घरच्यांनी आमची कुंडली काढलेली असायची,तोंड लपवत लपवत गृहपाठ घेउन यायचो ...नाहितर अत्ता ये चल मला याच्या नोटेस पाठ्व वॉट्सएप्प ला लवकर तार एका मिनिटात फोटो मिळतो जसाच तसा पण यामागे आनंद वाटत असेल असे मला नाही वाटत जो त्यावेळी मिळायचा.

   पेपर वाचयला सायकल दुकानात जाणार तिथे अगोदरच नम्बर असायचे पेपर वाचयला...त्यातच ओळखी व्हायच्या. पेपर मधिल कोडी सोडवायला मज्जा यायची त्यामूळे कधी कधी 2-3 मी मधे कोडी सुटायची. आता मोबाइल मधे ऑनलाइन पेपर, कोडी इ .असुन देखील कोन बघत सुद्धा नाहित...कागदी पेपर वाचण्यात काही मजा वेगळीच असते कम्पेर ऑनलाइन.

    विचार करा त्यावेळी प्रेम-विर एकमेकांशी कस संवाद साधत असतील...? काय काय शक्कल लावले असतील ते देवच जाने ....त्यामूळे एक गाण परत आठवत अणि एकदम सुट होत ते म्हणजे ...कबूतर जा जा जा ..पहले प्यार की पहली चीट्ठि...नाहितर अता 50 मैसेज फक्त मेरे बाबू ने थाणा थाया यातच जातात .

सुर्य आपल्या घरी. गेला तरी आमचा खेळ काही संपायचा नाही,आणी आम्ही काही आमच्या घरी जायचो नाही ....पण घरी कोन चिंतेत तर कोन चिडून अणि एकदा का घरी गेलो की "ये हान की बडिव"....कुठ व्हतास? अणि काय -काय म्हणून हाणायचे. त्यात मोठा भाऊ... तेल-मिठ लावायला असायचा. "मी बोलवायला गेलेलो पण आला नाही बघा "... मग अजुन मारायचे.

   कधी कधी मामा घरी यायचा बैलगाडी घेउन अणि एकदमच मामाच्या गावी जायचा प्लान व्हायचा....क्विक प्लान सर्वानाच आवडतात. पण मामाच्या बैलगाडीतून मामाच्या गावाला जायच हे वेगळच होत त्या काळी...जोडी होती प्रधान अणि जामदार या दोन बैलांची..नाहितर अता कसली आलीय  मज्जा लोक मोबाइल वर बोलतात, आलोय, येतोय पण प्रत्तक्ष आहे कुठे ते त्यालाच माहित असत.

......त्यातच कोणीतर ओरडल...अरे देतोयस ना गाणी अणि मी दचकून भानावर आलो.....पण त्या 5-10 मी. मधे मी पुर्ण बालपणत फिरुन आलो हे कुणाला कस सांगू....

बालपण विना मोबाइल चे अप्रतीम होत.

...सुदन जाधव